Tot onze spijt is onze trouwe dwerpoedel Purdy vannacht (02-03-09) op 14-jarige leeftijd in haar slaap overleden.
Gisteren wou ze niet eten en toen Mark terugkwam van de show in Groningen (wij moesten nog blijven met Herbie tot 15.00 uur) was ze niet in haar hum; ze reageerde amper en blafte niet eens bij binnenkomst.
Ze had al geruime tijd moeite met lopen en haar gehoor en ogen lieten haar steeds meer in de steek.
14 jaar geleden op 22 januari is ze geboren en kwam in ons gezin op 28 maart, met de verjaardag van onze dochter Simone. Ze was een cadeau van mijn zus Marianne voor al de verjaardagen in dat jaar 1995.
Ze luisterde bijzonder goed en had beslist hoge ogen gegooid op shows, ware het niet dat haar stamboom nooit was aangevraagd en we die ambities toen niet hadden.
Zelfs in een circus had ze het bijzonder goed gedaan. Ik ben blij dat onze Purdy het in ons eigen circus, druk gezin met drie kinderen destijds in de leeftijd van 10, 12 en 14 jaar, zo goed heeft gedaan. Ze was een echte kameraad voor ons hele gezin, in goede en slechte tijden.

Soms denken mensen, ach het is maar een hondje. Zij zien echter 1 belangrijk punt over het hoofd.

Deze kameraad is opgegroeid, vaak samen met de kinderen in het gezin en nemen zodoende een zeer belangrijke plaats in binnen dat gezinnetje, het voelt als een kind erbij en een kind dat je vervolgens verliest.

Daarbij komt ook nog eens dat je van een hondje onvoorwaardelijke liefde krijgt. Of je jong of oud bent, rimpelig wordt of nog heel fit bent. Het maakt niet uit. Jij bent hun beste kameraadje en zij zijn dat voor jou.